Η φυλή αυτή αναγνωρίστηκε επίσημα το 1936 αλλά υπορστηρίζοντας πως είναι απαραίτητο το ζώο να είναι τουλάχιστον 3^ης γενιάς Βιρμανίας και χωρίς διασταυρώσεις με σιαμέζες και τονκινέζες. Έτσι αναγνωρίστηκαν ξανά το 1953 με το αρχικό τους χρώμα, το σκούρο καφέ που ονομάζεται ζιμπελίνα. Αναγνωρίστηκε στην Ευρώπη η καφέ γάτα Βιρμανίας το 1952.

 Με διάφορες τεχνικές οι άγγλοι κατάφεραν να πετύχουν και άλλα χρώματα όπως το μπλε, σοκολατί, λιλά, κόκκινο και κρέμ. Στην Αμερική προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια γάτα Βιρμανίας πιο βαριά, δυνατή και μυώδης με κοντό και στρογγυλό ρύγχος και με έντονο βαθούλωμα ανάμεσα στα μάτια, για να διακρίνεται από την σιαμέζα και την τονκινέζα. Σήμερα έχουμε 2 διαφορετικές ετροφές: από την μια την Βιρμανική αγγλικού τύπου και από την άλλη την Βιρμανική αμερικάνικου τύπου.

Για να διατηρούνται και να αναδεικνύονται τα φυσικά χαρακτηριστικά της θα πρέπει να της παρέχεται μια ισορροπημένη διατροφή αλλά και να ακολουθείτε κάποιους κανόνες για τη σωστή φροντίδα της.

Σύμφωνα με ειδικούς χρειάζεται να περνάτε ένα υγρό κομμάτι μαλακό δέρμα, πάνω από το τρίχωμα της 2 φορές την εβδομάδα ή να χρησιμοποιείτε ένα ειδικό λαστιχένιο γάντι που αφαιρεί τις νεκρές τρίχες και γυαλίζει το τρίχωμα.

Ο χαρακτήρας της μοιάζει σε πολλά σημεία με εκείνο της σιαμέζας. Ζωηρή, σε εγρήγορση και έξυπνη αλλά και κοινωνική, φιλική με δυνατή φωνή. Πολύ τρυφερή γατούλα που αναζητά συντροφιά και δεν της αρέσει να μένει στο σπίτι μόνη της. Εάν δεν έχετε πολύ χρόνο για να της αφιερώσετε καλύτερα να μην την επιλέξετε καθώς δεν της αρέσει καθόλου η μοναξιά.

Επιτρέπεται το ζευγάρωμα με τη γάτα Βομβάης. Στις ΗΠΑ αναγνωρίζονται οι ποικιλίες ζιμπελίνα, μπλε, σοκολατί και λιλά στο χρώμα. Στην Ευρώπη γίνονται δεκτές η κόκκινη, η κρεμ, η ταρταρούγα και φυσικά όλα τα βασικά χρώματα και οι αραιώσεις τους.